Vieren met geluk en angst

Hoera het Buitenlab bestaat vandaag 15 jaar! Dat is best een periode waarin van alles is gebeurd.

Ik vertel altijd graag verhalen in mijn team-en leiderschapcoaching en dit keer een parabel over Geluk en Angst. Beide heb ontmoet op mijn ondernemerspad:

Geluk en Angst liepen, zoals wel vaker, samen door een mooi bos. Het was een zachte, heldere dag, en het zonlicht danste door de bladeren boven hen, waardoor schaduwen speelden op de grond. De twee waren oude bekenden, maar altijd elkaars gezelschap.

Vieren van overgave: de weg van geluk

Na een tijdje stopten ze om even uit te rusten. Angst keek Geluk aan en vroeg met een stille, weifelende stem: “Vertel me, wat is het grootste geluk voor een mens?”

Geluk dacht even na, zijn ogen fonkelden terwijl hij glimlachte. “Het grootste geluk voor een mens,” zei hij uiteindelijk, “is wanneer hij zichzelf verliest. Wanneer de grenzen van zijn ‘ik’ vervagen en hij kan opgaan in het onnoembare, het onmetelijke dat alle namen en vormen overstijgt.”

Angst knikte langzaam, alsof hij het begreep, maar er ook iets onrustigs in voelde. “Dat klinkt… mooi,” zei hij zacht. Er hing een stilte tussen hen,

Toen stelde Geluk de tegenvraag.

“En wat is, volgens jou, de grootste angst voor een mens?”

Vieren van moed: door angst heen”

Angst zuchtte diep en keek naar de grond, alsof hij de juiste woorden zocht tussen de grassprieten. Uiteindelijk keek hij Geluk weer aan en antwoordde: “De grootste angst voor een mens is hetzelfde: wanneer hij zichzelf verliest. Wanneer de grenzen van zijn ‘ik’ verdwijnen en hij opgaat in het onnoembare, het onbekende waar hij geen controle over heeft.”

Geluk glimlachte zachtjes en knikte begrijpend. “Zo is het,” fluisterde hij. “De weg naar geluk en de weg naar angst zijn soms dezelfde. Het is maar net hoe je het ziet, hoe je je eraan overgeeft.”

Angst bleef even stil, maar voelde zich getroost door de woorden van Geluk. In die stilte voelden ze een verbondenheid die dieper ging dan hun verschillen.

Samen vieren: harmonie in tegenpolen”

Terwijl ze verder liepen, spraken over het voortzetten van het leven, het lange pad dat elk mens bewandelt. Geluk zei: “Het leven voeren is als een reis door onbekend terrein. Soms is het pad helder en voel je de zon op je gezicht; je kunt je laten meevoeren door de stroom en vertrouwen op de wind die je richting geeft. Dat is wanneer je het leven in volle overgave leidt.”

Angst luisterde en knikte. “Maar soms,” vervolgde hij, “is de weg duister en lijken de stappen zwaarder. De schaduwen van twijfel en onzekerheid kruipen dichterbij, en elke stap voelt als een risico. In die momenten vecht je tegen het onbekende en probeer je houvast te vinden.”

Groei vieren

Geluk lachte zacht. “En toch,” zei hij, “zijn die momenten van onzekerheid en angst ook de poorten naar verandering en groei. Zonder angst zou het leven stilstaan; het zou geen betekenisvolle richting kennen. Het leven voeren is een evenwicht vinden tussen overgave aan de stroom van geluk en het navigeren door de stormen van angst. Beide horen erbij.”

Angst glimlachte voor het eerst die dag. “Misschien,” zei hij, “is het leven een reis waarbij je leert dat zowel jij als ikzelf nodig zijn. Dat zonder mij, het geluk geen betekenis zou hebben. En zonder geluk, zou ik alleen maar een schaduw blijven, zonder de hoop die de weg verlicht.”

Zo vervolgden Geluk en Angst hun weg als twee metgezellen die begrepen dat ze, net als het leven zelf, niet zonder elkaar konden bestaan. Samen droegen zij het licht en de schaduw die nodig waren om het leven voluit te ervaren.

Vieren met een glimlach

Stil glimlachend liepend ze verder…

En met die glimlach sta ik ook vandaag stil bij deze mijlpaal. 15 jaar Buitenlab!✨🎉

Ik hoop nog vele jaren leiders en teams te blijven inspireren. En angst en geluk te blijven onmoeten, ik word er een mooier mens van 😆

Natuurlijke groet,

Lia van Loo