De brug naar nergens
Nee, dit is geen sprookje. Hij bestaat echt en ik heb er op gestaan in Nieuw Zeeland. Na een 2 daagse kanotocht over de Wanganui rivier een uur wandelen het native forest in en daar was die brug. Liggend tussen 2 stukken bos over de Mangapurau rivier. Ik vond het een heel mooi voorbeeld over hoe we denken dat we de natuur kunnen veranderen. En ik denk dat je ook als leider er nog wat van kunt leren over veranderen.
Maar eerst die brug.
Ooit begonnen in 1935 en 1,5 jaar later klaar. Het doel was Mangapurua rivier te overbruggen naar de Wanganui rivier, toen de hoofdverbinding naar de grote stad en de kust. In de Mangapurua vallei hadden na WO 1 diverse blanke soldaten een stukje land gekregen als beloning (helaas als je als Maori soldaat was had je pech, maar dat is weer een ander verhaal). En ze begonnen het oer-bos te kappen en probeerden er landbouwgrond van te maken. Dat lukte redelijk goed en 35 families woonden er. Er werd een school geopend en de vallei zou verder bewoonbaar worden gemaakt. Dus was die brug nodig. Daar is veel geld en tijd in gestoken. Er kan zelfs een kleine vrachtwagen overheen.
Maar het gebied bleef lastig ontginbaar, er waren diverse overstromingen. En in 1942 na een grote overstroming, waarbij veel land werd weggespoeld besloot de regering de plannen te stoppen. Daarna besloten de laatste families weg te trekken. De brug bleef achter, met hier en daar in het bos nog een oude schoorsteen als zichtbare herinnering aan dit debacle.
Even tussendoor
Gevolgen van een recente overstroming konden we nu ook zien. Een jaar geleden is de rivier weer overstroomd en stond het water 20 mtr hoger. Er liggen complete bomen in de rivier die weggespoeld zijn. Best lastig kanoën.
Hoe kan dat nu?
Wat was hier nu gebeurd in de jaren 30? Dit gebied heeft een rotsige ondergrond met daarop veel grond, en bij regen, slib. Door grote stukken bos te kappen, hielden de boomwortels de vruchtbare grond niet meer vast. Die spoelde weg. Met de grote overstroming spoelde nog veel meer bos en grond weg. Hier viel niets meer te verbouwen. Toch is de grond hier zeer vruchtbaar. Dat hadden de blanken goed gezien. Als je er nu komt zie je dat het bos al weer de boel heeft overgenomen, alles is groen.
Maar je moet wel goed kijken naar het totaal bij je plannen. In dit gebied zijn overstromingen en veel regen normaal. De Maori, de oude garde, die er al eeuwen woonden, hadden in deze streek geen vaste nederzettingen. Waarom toch niet? Deze vraag werd niet gesteld, met catastrofale gevolgen. Dat heeft de regering en de boerengezinnen veel tijd, energie en geld gekost.
Nieuwe bezems vegen schoon
Ik zie dit in organisaties ook vaak gebeuren. Een nieuwe leidinggevende komt en begint meteen met de nieuwe aanpak. Nieuwe bezems vegen schoon….
Want hij ziet een vruchtbare bodem. Er is geld te verdienen. Dat kan ook, maar niet door eerst alles plat te slaan en weg te kappen. Mensen te ontslaan en zaken rigoureus om te gooien. Soms hebben bepaalde mensen die jij lastig vindt, in een organisatie een functie die je niet meteen ziet. Misschien zeggen ze wel de dingen die niemand durft te zeggen of lastig zijn. Hebben ze kennis en vaardigheden die onmisbaar zijn, net als de bomen. Ook ik heb wel eens de opdracht gehad om mensen te ontslaan, terwijl zij eigenlijk degenen waren die de boel draaiend hielden. Maar dat wat ze zeiden viel niet zo goed in de teams en organisatie. Soms zijn bepaalde ervaringen van de “oude garde” zinvol om mee te nemen in je plannen. Luister dus goed naar “de verhalen”.
Nieuw is niet altijd beter
Voordat je plannen maakt moet je je verdiepen in de organisatie en zijn mensen. Mensen doen zaken niet voor niets. Soms zit daar een goede reden onder en daar kun je dan op verder bouwen. Soms zit er ook een angst onder, of een gewoonte die niet helpend is. Niet alle oude is per definitie goed. Maar dat geldt net zo hard voor het nieuwe.
Op het moment dat jij als leidinggevende zegt we gaan het helemaal anders doen, ontken je het oude en datgeen wat wel werkt. Voor mensen die daar werken is dat erg pijnlijk. Soms veroorzaakt juist dat de weerstand tot veranderen. Ze hebben waarschijnlijk erg hun best gedaan, maar geen resultaat gehad. Elke organisatie, elke medewerker heeft zaken die gezond zijn, anders waren ze nooit zo ver gekomen. Het is de kunst daarop verder te bouwen, te kijken wat er nog mogelijk is. Niet om alles weg te gooien. Door mensen aan te spreken op dat gezonde deel, worden ze gezien in hun kennis, hun moeite en hun verlangen. En dat motiveert hen tot verandering en ont-wikkeling
Toegevoegde waarde zijn
Het eerste wat ik zeg als interim is dus niet: “ We gaan alles anders doen. Maar we gaan kijken naar wat er wel werkt en dat blijven we doen. Bij dat wat niet werkt, gaan we samen kijken wat anders kan”. Vaak weten mensen op de werkvloer ook wel dat zaken niet lopen, ze weten alleen niet hoe het anders moet. Daar kun je dan als leider toegevoegde waarde geven. Mijn ervaring is dat mensen daardoor veel eerder de nieuwe richting inslaan en zelfs gemotiveerd meewerken. En vaak die lastige heren en dames zelfs een voortrekkersrol kunnen nemen…
Veel succes met het bouwen van een brug die wel ergens heen gaat.
Meer weten over leidinggeven, mensen meenemen in veranderingen en motivatie van personeel? Ik geef hiervoor trainingen en ook in mijn leiderschapstraject help ik leidinggevenden hun rol beter uit te oefenen.
Neem eens contact op voor een vrijblijvend gesprek!
Informatie gesprek
Natuurlijke groet,
Lia van Loo
