Tja, zo loop je met een groep gelijkgezinden een week lang achter 10 kamelen en 5 Berbers aan door de Sahara. Terug naar de basis van elke dag eten, lopen, eten, siësta, lopen, eten en slapen. Ik had me er echt op verheugd. Misschien kon ik zelfs een stukje kameel rijden. Mijn hele leven van jongs af aan al heb ik interesse voor natuurvolken en hun levenswijze. Nu mocht ik het hier zelf gaan beleven en een nieuw verhaal gaan schrijven..
Een andere reden was dat de natuur en het wandelen je hoofd leegmaakt en er ruimte komt voor nieuwe inzichten. Ik wilde met mijn zaak en partner een nieuwe stap maken, en dat voelde nog wat onzeker. Ook fysiek stond ik voor een keus van wel of niet een behandeling ondergaan. Met die thema`s en verlangens ging ik de woestijn in. Op Expeditie Leiderschap, begeleid door Raf Stevens.
Je eigen verhaal
Samen met nog 7 dappere mensen die hun eigen redenen hadden voor deze tocht om naar hun eigen verhaal te kijken. Eerst een bezoek aan een Kashba, een oude middeleeuwse stad waar vroeger 1500 mensen leefden en nu nog maar 150. Liggend in de vallei van de rivier de Dra. Ingeklemd tussen 2 bergketens, met water bij de hand was het een pleisterplaats van een handelsroute. Prachtig om te zien hoe hier met veel liefde de Kashba werd hersteld.
Daarna verder de woestijn in. Je verwacht alleen maar leegte en zandheuvels, zoals op films, maar er is zoveel meer.
De prachtige de kleuren van de zonsopkomsten en ondergangen, de verschillende soorten woestijn met droge rivierbeddingen, hard en zacht zand, vlak en glooiend, veel bloeiende planten, sporen van jakhals tot mestkever, ik heb er enorm van genoten.
Mohammed onze gids werd niet moe van het delen van de wonderen van de woestijn. Ineens stond hij stil en toonde sporen van een oude beschaving of de sporen van een woestijnvos of babykameel.
Onvermoeibaar liep hij voor ons uit de weg bepalend of wachtend op de laatste van de groep, gehurkt zittend onder de acaciastruiken. Bijna onzichtbaar, maar altijd alert.
Verhaal van gastvrijheid
De gastvrijheid van de rest van de begeleiders was hartverwarmend, elke dag vers gekookt eten uit de tajin, zowel bij de lunch als avond en altijd prachtig opgemaakt en heerlijk koele groentes. De zorg voor de kamelen, die er `s nachts op uit wilden naar de vrouwtjes en zorgen voor een nachtelijke zoektocht. Vers brood gebakken op het kampvuur en woestijnzand. Verveine thee voor het slapen gaan. Verhalen en zang bij het kampvuur. Je werd echt ontzorgd. @Nancy Jans van AndersReizen droeg daar ook zeker aan bij door haar vele regelen.
De prachtige dromedarissen met hun lange wimpers en wiegende tred. Heerlijk met je hoofd leeg achter hen aan lopend, alleen in gedachten of met elkaar in gesprek. Over levensvragen, geschiedenissen of gewoon het landschap bewonderend.
Uitdaging
Ik werd fysiek uitgedaagd, de zandduinen op en af was flink pittig voor me. Dan geldt ook hier: geef je grenzen aan en wees ‘lief” voor jezelf. Dus niet die laatste heuvel op met de rest om de zonsondergang te zien, maar rust nemen. Iets wat ik in mijn enthousiasme in het dagelijks leven wel eens vergeet. Maar door een schildklier die op hol is geslagen, is mijn energie op het ogenblik beperkt. Ik was eerder van gewoon doorgaan en niet opgeven tot je er bent. Dat gaat ook wel eens ten koste van jezelf en dat is niet de bedoeling. Nu bleef ik heerlijk op een heuvel liggen en genieten, wachtend op de terugkomst van de gids tot we naar het kamp gingen. Die keuze was een mooiere overwinning dan uitgeput bovenop die heuvel staan.
Met de oefeningen van Raf en gesprekken met andere deelnemers komt er langzaam rust en inzicht. Wil ik dit echt? Hoe voelt het? Waar ben ik bang voor? Wie kan me helpen? Ja, de besluiten dat ik wil nemen voelen goed, spannend, maar ook stevig.
Een nieuw verhaal
- Ja, ik laat me behandelen met radioactief jodium voor mijn schildklier. Iets waar ik drie jaar tegenop heb gezien.
- Ja, ik wil meer gaan trainen en coachen en minder interim-management doen. Ik pak nog wel een kleine klus op na terugkomst.
- Ja, ik wil met mijn partner met wie ik al 25 jaar LAT samen een woon/ werklocatie zoeken waar ik die trainingen in de natuur kan geven.
Met deze nieuwe inzichten kan ik terug naar de bewoonde wereld. Waar agenda`s en andere verwachtingen weer op mijn pad komen. Dan is het de kunst om je opgedane inzichten vast te houden en in acties om te zetten.
Met een lading foto`s en een hoofd vol verhalen, en ja ik heb op die kameel gezeten, verlaat ik de woestijn. Ze is niet leeg maar vol inspiratie en wonderen.
Ik ben haar dankbaar en alle betrokkenen voor deze unieke tocht.
En wil je meer van die verhalen horen of foto`s zien, neem dan gerust contact op.
Lia
